De Kleine Exodus

Ik begin mijn allereerste reisverslag met een confessie die ik moet maken; Dit verslag schrijf ik meer voor mijzelf dan voor jullie. Het is fijn om zo nu en dan mijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten. Toch schrijf ik dit nu -vanwege wat problemen met het internet- voor de tweede keer. Waarschijnlijk heb ik toch de neiging om dit alles met jullie te delen.

Ik zit hier nu alweer een dikke maand. De tijd vliegt als je het leuk hebt. De eerste weken kan ik mij amper meer herinneren; enkel nog wat gevoelens. Zoals de realisatie dat ik nu in een stad van tien miljoen woon. Twee en een half miljoen daarvan wonen in het centrum. Toch kwam ik gisteren voor het eerst spontaan een vriend tegen op straat. Het inburgeren gaat dus al goed.

Mijn kamer is temidden van deze drukke stad als het Hof van Eden; een oase van rust om lekker bij te komen. de appel heb ik gelukkig nog niet kunnen vinden en ik schop mijzelf vaak het hof uit om de drukte in te gaan en orde te zoeken in de chaos, of juist om de chaos mij in zijn totaliteit te laten overwelven.

Op ontdekkingstocht in het hart van de woeste jungle die men Parijs noemt is heerlijk, maar confronterend tegelijk. "Frankrijk, een prachtig land. Alleen jammer dat er Fransen wonen." zegt men wel eens. Hoe langer ik hier zit, hoe meer ik die uitspraak wil tegenspreken. Natuurlijk zijn de straatjes in Montmartre -mijn buurt- mooi en romantisch, natuurlijk is de Eiffeltoren prachtig om te zien vanaf Champs de Mars en natuurlijk geniet ik van het uitzicht op de Notre Dame tijdens mijn wijntje aan de oever van de Seine, maar de werkelijkheid -waar de toeristen niet komen- kan ontzetten bitter en lelijk zijn. Wat zeg je tegen die duizenden bedelaars die met tranen in hun ogen elke keer weer om een eurotje vragen omdat ze honger hebben? Wat zeg je tegen de Arabier die om zijn zwarte haren en baard geweigerd wordt uit de club? Of tegen het meisje wiens telefoon verdwenen is, omdat ik als aan de grond genageld stond toen haar overvaller mij voorbij raasde. 30 tackles per week op het rugbyveld en een enkele overvaller laat mij totaal bevriezen? Ik doe dus maar als alle andere Parisiennes: Kin omhoog, oogcontact vermijden en doorlopen. Onzeker als de arme schapen zijn. Ook ik ben schuldig.

Achter dat schrille masker zijn de Fransen niet zo erg. Meer aandoenlijk zelfs. Waarom ze jouw niet even aardig de weg wijzen? Ze zijn onzeker, omdat zij degenen zijn die geen Engels spreken. Dat immer protectionistische van hun eigen cultuur heeft ook wat moois: het geeft trots. Niet zoals wij Nederlanders; enkel trots wanneer Oranje speelt en voor de rest maar lekker kankeren op ons kutlandje. En als Oranje verliest, dan hebben 'zij' verloren. De Fransen vormen een volk dat trots is op haar tradities en haar geschiedenis. Een eenheid. Tenminste, als je uit Parijs komt. Zo niet, dan ben je een suffe boer.

Ik had als suffe boer gelukkig een streepje voor: ik kom uit Amsterdam. Althans, dat denken ze hier en eerlijk is eerlijk: wat maken die dertig minuten uit? Die zit ik hier in de metro naar school. Amersfoort dus. Dat moet veiliger vinden de mensen daar. Daarom hangen ze spiekertjes op en lopen ze me grote bogen om de kruiskamp heen. Ik kan er wel om lachen als ik 's ochtends op mijn weg naar school het glas van de ingeslagen autoruiten ontwijk.

Het leven hier heeft razendsnel vorm gekregen; binnen twee dagen zat ik aan de wijn op een premiere met de jetset van Parijs. Dat is het voordeel van veel vrienden maken. En met eenmaal een klein netwerk, groeit het exponentieel.

Ook heb ik mij ingeschreven voor een rugbyclub. 's Maandags veldtraining en op de woensdagen op Champs de Mars recht onder de Eiffeltoren. Tijdens de trainingen hier word je totaal afgebeuld. Ironisch genoeg is mijn metrohalte hiervoor Ecole Militaire.

De metro is misschien wel het allermooiste in Parijs. Veel mensen lezen een boek of zijn druk bezig op hun mobiel. Ik kijk juist graag naar al mijn medereizigers. Er zijn zoveel verschillende types en ik kan mijn gedachten even de vrije loop laten gaan. Ik zie veel zwarte mensen die eindeloos zijn gefixeerd op hun glimmertjes. Sinds 1600 weinig veranderd denk ik dan. Ik weet dat je dat niet mag zeggen, dus schrijf ik het maar op. Als ik vervolgens door het 16e arrondissement -de chique wijk van Parijs- loop, zie ik weer precies dezelfde glimmers. Toch iets wat de mensen verbindt. Verslaafd aan alles wat glinstert en bereid zich maanden in een kantoor op de sluiten op ook zo'n mooi steentje te bemachtigen. Status hoort er ook wel bij hier. Uiterlijk vertoon als belangrijkste factor.

Ik ga ook niet meer de straat op zonder mijn haar te hebben gedaan. Ja, in Nederland was ik ook al ijdel, maar hier neemt ieders ijdelheid nieuwe, immense, proporties aan. Ik vind het bijzonder dat in een stad zo anoniem, waar de kans om iemand tegen te komen nihil is, dat het uiterlijk vertoon zo'n grote rol heeft.

Dat ik ook Frans leer, wisten jullie al en is het laatste wat ik wil melden in mijn eerste reisverslag. Ik voel mij echter niet alsof ik op reis ben. Ik woon hier en ik heb mijn leven hier. Verwacht ook niet snel een nieuw reisverslag. Ik ben veel te druk met leven. Er wordt weleens gezegd dat thuis is, waar je je schoenen uit trekt. Ik moet er niet aan denken om dat hier te doen, maar als ik de geur van de metro, mijn appartement of van de straten ruik, dan voel ik mij toch echt thuis.